Akelei

n,
gevoelens die mijn rust vermoorden
tot ik de pijn erken

Zo mijn bloed vloeit als inkt
Zo schrijft pijn uit zichzelf
Letter hier, komma daar
Ooit is ook dit werk klaar.


De Zin (die ik verloor)

't Is de zin die ik verloor
Waar leef ik nu nog voor
Voor mijzelf, anders niets

Weinig stemt mij nog tevree
Zonder liefde valt niks mee
Meest van al mis ik iets

Iets dat mij de warmte geeft
Wat ik eerder heb beleefd
Leeft in mij, sterkt mijn wil

Maar het leven is gedaan
Al mijn naasten heengegaan
Gaandeweg werd mijn hart
Iets te kil, iets te stil

Doch bij elke grijze haar,
Bij de rust die ik ervaar
Vaar ik wel, mijn manier

Als ik nu mijn ogen sluit
Vliegt mijn geest er tussenuit
Uit de droom, weg van hier,

Naar de jaren van weleer
Ik herinner mij alweer
Weer iets meer, en erken

Elke lach en elke traan
Elke fout die is begaan
Gaandeweg leert mijn hart
Wie ik was... wie ik ben.

Herfst en de Weduwnaar

Het leven met haar was zijn geluk, de zon een stille getuige van hun liefde. Niks kon echter haar ziekte voorkomen. Het leven geeft en het leven neemt. Op een herfstbegrafenis scheen geen zon die een verloren man troosten kon.

Eenzaam zit hij in zijn stoel. Alleen de klok verbreekt de stilte.
In zijn hoofd is alles kalm. Niets lijkt nog langer van belang te zijn.
Uren staart hij uit het raam. Bomen zijn kaal en ook de lucht is grauw.
In het donker slaapt hij daar. Nacht voedt de geest en geeft ons nieuwe kracht.

In een droom ziet hij haar weer naast zich staan.
Zij lacht en neemt zijn hand in die van haar.
Hij huilt en weet dat dit het laatste afscheid is
Van haar die hij met heel zijn leven lief had.

's Ochtends wekt de zon hem zacht. Het licht onthult een schone najaarsdag.
Roerloos zit hij in die stoel. Alles lijkt anders dan de dag ervoor.
Tranen vullen zijn ogen. Buiten ontwaakt een nieuwe wereld.
In zijn hart een nieuw besef. Leven gaat door met elke nieuwe dag..